ស្រមោលស្នេហ៍ពណ៌ខ្មៅ

ភាគទី៣០

(ស្រីបម្រើគ្មានតម្លៃ)

 

          រាងកាយប្រុសស្រីកំពុងតែស្អិតរមួតជាប់គ្នាដោយការអោបរិតនៅក្នុងបន្ទប់ដ៏ធំទូលាយដែលជាបន្ទប់របស់អ្នកកំលោះផ្ដាច់ការយកតែចិត្ដខ្លួនឯង។ បាតដៃក្រាសសន្សឹមទៅទាញទំពួកអាវដែលនៅសេសសល់លើប្រាណស្រីក្រមុំចេញដោយភាពតក់ក្រហល់ ហើយអ្វីដែលគេចង់ឃើញបំផុតនោះក៏បង្ហាញឡើងចំពោះមុខគេ រហូតដល់រាងកាយទាំងមូលត្រូវស្ទាក់បន្តិចដើម្បីមើលវាអោយច្បាស់ពេញភ្នែក។ អ្នកដែលត្រូវគេបំពាននោះក៏តាំងស្មារតីបានវិញមុននឹងលើកដៃបិតបាំងនូវភាពអាម៉ាសរបស់ខ្លួន។

          “កុំអី... ខ្ញុំអង្វរលោកណាវ៉ិចធើ” ក្រេសសាលើកដៃមកបិទបាំងភាពខ្មាសអៀនរបស់ខ្លួន អង្វរកដល់ប្រុសកំណាចចំពោះមុខ ទាំងដឹងហើយថាគ្មានលិទ្ធផល។ ផ្ទុុយទៅវិញសំដីដែលនាងអង្វរកដល់គេ បែរជាធ្វើអោយអារម្មណ៍របស់គេកាន់តែពុះកញ្ជ្រោលឡើងថ្វេដង ហើយក៏អត់មិនបាននឹងអោនមកចាត់ការទំហំលើទ្រូងរបស់នាង។

          ជ៊ុប/

          វ៉ិចធើប្រើមាត់ដ៏ភាពប៉ិនប្រសព្វរបស់ខ្លួនបឺតជញ្ជក់នូវផ្លែឈើរីរបស់ក្រេសសារហូតដល់អ្នកម្ខាងទៀតត្រូវផ្អៀកផ្អងព្រោះតែភាពស្រើបស្រាលដែលគេផ្ដល់អោយ។

          “អាស៎... ឈប់ទៅ ខ្ញុំសុំអង្វរ...” ក្រេសសាលើកដៃខ្ញាំពូកទាំងអារម្មណ៍សែនវេទនាដែលប្រុសអាក្រក់ផ្ដល់មកលើនាង គេមិនត្រឹមតែបឺតជញ្ជក់ធម្មតានោះទេ ថែមទាំងប្រើដៃម្ខាងដែលនៅសល់ក្ដិចខ្ញាំទ្រូងម្ខាងថែមទៀត បំណងរបស់គេបែបណានាងដឹងច្បាស់បំផុត គឺគេចង់ឃើញនាងវេទនាបែបនេះ។

          “នាងគួរអោយស្រលាញ់បំផុតនៅពេលដែលអង្វរយើងបែបនេះ” វ៉ិចធើដែលមុននេះងប់ងល់នឹងទ្រូងទន់ល្មើយរបស់នាងក្រមុំ ពេលនេះក៏ងើបមុខឡើងមកនិយាយឡើងដោយសម្លេងស៊ិចស៊ីក្បែរត្រចៀកតូច ហើយក៏អោនមកខាំតិចៗតាមតែចិត្ដរបស់គេពុះកញ្ជ្រោល។

          មិនចង់អោយចំណាយពេលយូរ រាងក្រាសក៏ងើបចេញពីនាងបន្តិចមុននឹងចាត់ការសម្លៀកបំពាក់របស់ខ្លួនចេញម្ដង។ ហើយអ្វីដែលលេចធ្លោបំផុតក៏បង្ហាញឡើងចំពោះមុខក្រេសសា ទោះជានាងមិនចង់ឃើញវាក៏ដោយប៉ុន្តែភាពទាក់ទាញរបស់គេនៅតែអាចហៅនាងអោយមើលមកវាទាល់តែបាន សាច់ដុំហាប់ណែន ព្រមទាំងក្បាលពោះប្រាំមួយដុំ មាំទាំតាមបែបបុរសធ្វើអោយក្រេសសាក្រហមមុខបាត់ទៅហើយគ្រាន់តែបានឃើញវាភ្លាម អារម្មណ៍ម្យ៉ាងបញ្ជាអោយនាងចង់លើកដៃទៅស្ទាបអង្អែលប្រាណដ៏ស៊ិចស៊ីរបស់គេ តែអារម្មណ៍មួយទៀតព្យាយាមហាមឃាត់ដល់នាងថាកុំអី។

          “យ៉ាងមិច? ចង់ស្ទាប់មែនទេ?” វ៉ិចធើញញឹមចុងមាត់ឡើងបន្តិចមុននឹងចាប់ដៃតូចឡើងមកត្រដុសលើទ្រូងមាំរបស់គេ។

          “ទេ... លោកចេញទៅ” ក្រេសសាប្រឹងដកដៃចេញពីគេ តែក៏មិនអាចធ្វើបានព្រោះតែអ្នកដែលមានកម្លាំងជាងសង្កត់ដៃរបស់នាងជាប់ទៅហើយ ហើយគេក៏បញ្ជាវាអោយត្រដុលលើសាច់ដុំទ្រូងដ៏រឹងមាំរបស់គេមុននឹងអូសវាចុះទៅក្រោមបន្តិចម្ដងៗ។

          “កុំអី... ខ្ញុំធ្វើវាមិនបានទេវ៉ិចធើ” ក្រេសសាភ្ញាក់ព្រឺតពេលដែលគេស្រាប់តែអូសដៃរបស់នាងមកដល់ចំណុចបុរសរបស់គេ ហើយវាធ្វើអោយនាងខ្មាសបំផុតព្រោះតែទង្វើបែបនេះ។

          “នាងមិនមែនមិនធ្លាប់ឃើញទេក្រេសសា...” គេបង្ហើរសម្លេងទន់ភ្លន់បំផុតមកកាន់នាងមុននឹងចាប់ដៃរបស់នាងទាំងគូរអោយមកបម្រើប្អូនកំលោះរបស់គេ។

          អ្នកដែលបដិសេធក្ដែងៗមុននេះក៏មិនដឹងមានចិត្ដក្លាហានមកពីណាចាប់កាន់វាឡើងនោះដែរ ហើយបាតដៃក្ដៅៗរបស់នាងក៏ចាប់វាមកត្រដុសទៅមកតាមដោយដៃមាំបញ្ជាពីលើបន្ថែម។

          “អា៎... នាងពូកែណាស់” សម្លេងគ្រលងពោលឡើងពេលដែលដឹងថាប្អូនរបស់ខ្លួនជិតបញ្ចេញរិត ហើយក៏ចាប់ដៃតូចចេញមុននឹងទាញនាងចុះក្រោមម្ដងទៀត។

          “ខ្ញុំ....”

          “កុំនិយាយអី​ ខ្ញុំដឹងថានាងត្រូវការអីហើយ” ក្រេសសាមិនទាន់ទាំងហាមាត់និយាយអ្វីផង ក៏ត្រូវបានម្រាមដៃរបស់អ្នកកំលោះបិទមាត់ទៅហើយ មិនចាំយូរគេក៏ញែកជើងទាំងពីររបស់នាងចេញបន្តិចមុននឹងពាក់វាលើអង្កេះ ហើយក៏ញាត់ភាពរឹងមាំចូលទៅក្នុងស្រទាប់ស្នេហ៍ដែលពពេញដោយទឹកសន្សើមជោគជុំរងចាំការបំពេញរបស់គេ។

          ត្រគៀកមាំផ្ដើមធ្វើចលនាពីយឺតទៅលឿនតាមកម្លាំងប្រាថ្នា រហូតដល់អ្នកម្ខាងទៀតត្រូវយកដៃបិទមាត់អោយជិតបំផុតតាមដែលអាចធ្វើបានបិតបាំងនូវសម្លេងដ៏គួរអោយអាម៉ាស នាងមិនចង់បញ្ចេញវាមកព្រោះតែខ្លាចទទួលបានពាក្យមើលងាយពីគេ តែអ្នកដែលម្ខាងទៀតក៏សម្លឹងមកនាងអោយភាពមិនពេញចិត្ដឡើងមក។

          “នាងធ្វើស្អីនឹងក្រេសសា” វ៉ិចធើផ្ដើមមិនពេញចិត្ដពេលដែលនាងក្រមុំព្យាយាមទប់សម្លេងដែលដាស់អារម្មណ៍បំផុតដែលមនុស្សប្រុសត្រូវការពេលមានវសម្ព័ន្ធភាព។

          “ហឹ... លោកថា... ស្អប់សម្លេងខ្ញុំ” ក្រេសសាតបទាំងមិនចង់ចេញជាសម្លេងព្រោះតែការសម្រុករបស់គេខ្លាំងក្លាពេក។

          “ហ៊ឹស... នាងពិតជាឆ្កួតមែន បញ្ចេញវាមកមិនថានាងស្រែកបែកបន្ទប់ទៀតក៏គ្មានអ្នកណាឮដែរ”

          ជ៊ុប/ ថាហើយគេក៏អោនមកថើបនាងមួយខ្សឺតមុននឹងបន្ថែមកម្លាំងថែមទៀត ហើយអ្វីដែលគេត្រូវការនោះក៏ត្រូវខ្ជាក់ចេញមកពីមាត់របស់ក្រេសសាដោយខានមិនបាន។

          “អាស៎ អ្ហា...” ក្រេសសាប្រឹងទប់សម្លេងដ៏អៀនខ្មាសបែបនេះតាមដែលអាចធ្វើបានដែរ ប៉ុន្តែតម្រូវការរបស់គេខ្លាំងក្លាពេករហូតដល់នាងត្រូវតែខ្ជាក់វាចេញមកដើម្បីគេ។

          “អឹម...” វ៉ិចធើថ្ងូរឡើងយ៉ាងសមចិត្ដបន្ទាប់ពីគ្រប់យ៉ាងដល់គោលដៅដូចបំណងហើយ តែក៏មិនមែនអោយនាងរួចខ្លួនងាយនោះដែរ ព្រោះតែគេមិនទាន់ចុះខ្សោយនៅឡើយ។

          រាងក្រាសចាប់បង្វែរស្រីក្រមុំអោយក្រាបចុះមុននឹងស៊កអាប្អូនតូចពីខាងក្រោយវិញម្ដង។

          “ខ្ញុំមិនចេះទេវ៉ិចធើ...” ក្រេសសាប្រឹងច្រត់ដៃលើពូជទាំងអៀនខ្មាស ទាំងគ្មានបទពិសោធន៍ ម្យ៉ាងនេះជាមេរៀនថ្មីសម្រាប់នាង។

          “មិនចេះចាំយើងអ្នកបង្រៀន នាងចាំតែស្រែកថ្ងូរទៅ” ថាហើយគេច្រានត្រគៀកសាយទៅមុខបន្តិចមុននឹងអុកទៅមកខ្លាំងៗតាមតែចិត្ដរបស់គេ ហើយភាពសុខស្រួលក៏កើតមានឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀត ស្ទើរតែខ្សោះកម្លាំងនារីមាឌតូចម្នាក់ទៅហើយ។

          “អាស៎... ខ្ញុំត្រូវការលោកណាស់វ៉ិចធើ” ក្រេសសាបិទភ្នែកទទួលយកភាពសុខស្រួលបំផុតដែលគេផ្ដល់អោយ ហើយអ្វីដែលនាងនិយាយមុននេះ វាដូចជាអារម្មណ៍មួយដែលច្បាស់បន្តិច ព្រាលបន្តិច នាងមិនយល់ថាហេតុអ្វីក៏និយាយបែបនេះទៅរួច នាងអោយតែទះខ្លួនឯងអោយស្លាប់នោះទេ ដែលទៅនិយាយស្អីមិនដឹងដាក់គេបែបនេះ។

          “ហ៊ឺស... យើងក៏ត្រូវការនាងដូចគ្នា” វ៉ិចធើញញឹមចុងមាត់ឡើង មុននឹងអោនមកថើបផែនខ្នងសខ្ចៅដោយឬកពារទន់ភ្លន់ ហើយអារម្មណ៍បែបនេះវាមិនដឹងកើតឡើងនៅពេលណា គេមានអារម្មណ៍ថាចង់ថ្នាក់ថ្នមនាងបំផុតតាមដែលអាចធ្វើបាន ប៉ុន្តែចិត្ដមួយពេលដែលនឹកដល់នារីម្នាក់ដែលនៅបាតបេះដូងរបស់គេ ក៏ធ្វើអោយចិត្ដរបស់គេផ្លាស់ប្ដូរ ទាំងដែលវាដូចជានៅពាក់កណ្ដាលម្នាក់រវាងអារម្មណ៍បែបនោះដែលគេមានចំពោះស្រីដែលមានមុខមាត់ដូចគ្នានេះ។

          កន្លងទៅច្រើនម៉ោងគួរសមទម្រាំតែសម្ព័ន្ធភាពប្រុសស្រីត្រូវបានបញ្ចប់ ហើយអ្នកដែលទ្រោមបំផុតនោះគឺ ក្រេសសានោះឯង ពេលនេះកំពុងតែលង់លក់គ្មានដឹងថាស្មាលនេះម៉ោងប៉ុន្មានទៅហើយនោះទេ។

          រាងក្រាសប្រាសខ្លួនងើបចេញពីរាងតូចដែលទ្រោបពីលើទ្រូងមាំរបស់គេដោយកាយវិការថ្នមៗ ខ្លាចក្រែងអ្នកម្ខាងទៀតដឹងខ្លួន។ ដៃមាំឈោងទៅយកកន្លែងក្បែរនោះមករុំល្វែងខាងក្រោមបន្តិចមុននឹងបែរមករករាងតូចដែលកំពុងតែដេកលង់លក់វិញ។

          “យើងមិនដឹងថាកំពុងធ្វើអ្វីចំពោះនាងទេ ក្រេសសា” សម្លេងគ្រលងពោលឡើងតិចៗកាត់ភាពស្ងប់ស្ងាត់ម្នាក់ឯង មុននឹងដាក់ខ្លួនថ្នមៗមកក្បែវវិញ ហើយក៏អង្អែលសក់ទន់រលោងថើរៗ។

          “គ្រប់ពេលដែលយើងនៅក្បែរនាង អារម្មណ៍យើងបែរជាច្របូកច្របល់បំផុត យើងពិតជារកមិនឃើញចម្លើយនោះទេ អ្វីដែលយើងដឹងបាននោះគឺនាងដូចជាបងស្រីរបស់នាងខ្លាំងណាស់...” គេនិយាយឡើងនូវប្រយោគចុងក្រោយដែលរំលឹកដល់បងស្រីរបស់ក្រេសសា វាក៏ធ្វើអោយគេមានអារម្មណ៍ថាខុសឆ្គង គេពិតជាមិនដឹងថាទង្វើរបស់ខ្លួននេះត្រូវឬក៏ខុសនោះទេ រិតតែមិនអាចបែងចែកច្បាស់លាក់រវាងការសងសឹងនឹងអារម្មណ៍ចម្លែកមួយនេះ។

          ថាហើយគេក៏ក្រោកឈរឡើងវិញពេញកម្ពស់ សម្លឹងទៅខាងក្រៅបង្អួចដែលបង្ហាញអោយឃើញស្រ្ដីចំណាស់ដែលជាម្ដាយរបស់គេកំពុងអង្គុយលើរទេះខាងក្រោយសួនផ្កាក្នុងភូមិគ្រឹះ ហើយគំនិតទាំងប៉ុន្មានក៏លេចឡើងវិញក្នុងខួរក្បាលរបស់គេ។

          ព្រូស/

          “អាយ!!” ប្រុសកំណាចដែលមុននេះធ្វើល្អបន្តិចក៏ស្រាប់តែកម្រោលចូលភ្លាមៗ គេទាញរាងស្ដើងដែលដេកលង់លក់មុននេះចុះពីលើពូកដោយកាយវិកាយឃោឃៅបំផុតចំពោះនាង។

          “លោកចង់ធ្វើអីវ៉ិចធើ!!” ក្រេសសាដែលត្រូវគេទាញទម្លាក់ភ័យស្លន់ស្លោស្ទើរតែស្លេកមុខ ព្រោះតែគេស្រាប់តែទាញនាងទម្លាក់ចុះទាំងដែលនាងមិនបានត្រៀមខ្លួន។

          ក្រេសសាប្រឹងខិតថយក្រោយព្រមទាំងទាញភួយមកបិតបាំងខ្លួនទទេស្អាតរបស់នាង គេចពីប្រុសកំណាចពេលដែលជំហានថ្នមៗរបស់គេដើរមកជិតនាងបន្តិចម្ដងៗដោយខ្សែរភ្នែកកំណាចបំផុត។

          “នាងគួរតែដឹងពីតួនាទីខ្លួន ចង់ដេកសោយសុខហេ?” គេបោះសម្ដីព្រមទាំងប្រើក្រសែភ្នែកមើលងាយមើលថោកដល់នាង ទាំងដែលនាងក្លាយជាបែបនេះក៏ដោយសារតែគេ។

          “លោក...???” ក្រេសសាគាំងនិយាយមិនចេញ ក្នុងទ្រូងមានតែពាក្យថាអួលណែន... ណែនដល់កំពូលតែម្ដង។

          “ឆាប់ងើបចេញពីទីនេះ នាងកង្វល់ណាស់គ្មានសិទ្ធមកដេកក្នុងបន្ទប់របស់យើងទេ វាអាចនឹងជាប់ក្លិនឃាតករ!” វ៉ិចធើចូលទៅកញ្ឆក់នាងឡើងអោយក្រោកឈរ ហើយច្រានចេញពីបន្ទប់របស់គេ។

          “ហ៊ឹក... លោកថោកទាបលើសពីពាក្យថាថោកទាបទៅទៀតវ៉ិចធើ!” ក្រេសសាក្ដោបភួយរបស់គេខ្ទប់មុខយំហើយងើយសម្លក់អ្នកដែលនៅចំពោះមុខដោយកែវភ្នែកឈឺចាប់ពេញប្រៀប។

          “ឈប់សិន... រើសសម្លៀកបំពាក់នាងចេញហើយដោះកម្រាលពូកទាំងនេះយកទៅបោកផង អូ...នៅមានទៀត កុំភ្លេចសម្អាតបន្ទប់របស់យើងអោយស្អាត កុំអោយសល់ក្លិនរបស់នាង ព្រោះក្លិនវាច្អាបបន្ទប់យើងខ្លាំងណាស់!” ថាហើយគេក៏ដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹកធ្វើមិនដឹង ទាំងដែលសម្ដីរបស់គេទាំងប៉ុន្មានវាឈឺចាប់ ជាងគេជ្រៀកសាច់ជាដុំៗថែមទៀត តើគេធ្វើបែបនេះទៅរួចដោយរបៀបណា គេទុកនាងជាមនុស្សទេ?

          “ហ៊ឹក... ខ្ញុំថោបទាបខ្លាំងណាស់... បងស្រី... ហ៊ឹក ខ្ញុំពិតជាថោកទាបណាស់ ហ៊ឺៗៗ” ក្រេសសាក្ដោបមុខទ្រហ៊ោយំមិនខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់... ពេលនេះនាងគ្មានពាក្យអ្វីនិយាយនោះទេ ចុងក្រោយក៏ត្រូវគេជាន់ឈ្លីនិងមើលងាយបែបនេះ នាងក៏មិនយល់ថាហេតុអ្វីក៏ជានាងដែរ ហេតុអ្វីរឿងទាំងអស់នេះបែរជានាងអ្នកទទួលទៅវិញ?? ហេតុអីក៏ត្រូវធ្លាក់មកលើបងប្អូនរបស់នាង? ទាំងដែលកន្លងមកភាពស្អាតស្អំរវាងបងប្អូនរបស់នាងមានតម្លៃបំផុត។

          “ខ្ញុំហត់ខ្លាំងណាស់បងស្រី... ខ្ញុំពិបាកទ្រាំណាស់ ហ៊ឹក...”