ត្រលប់ទៅរក៣៦៥ថ្ងៃនៃក្ដីស្រលាញ់

 

ត្រលប់ទៅរក៣៦៥ថ្ងៃនៃក្ដីស្រលាញ់

            អាចនិយាយថា ខ្ញុំគំនិតក្មេងក៏បានឬខ្ញុំមិនទាន់ធំក៏បាន ខ្ញុំផ្ដើមក្ដីស្រលាញ់មួយជាមួយនឹងនារីម្នាក់ នាងមានអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំគ្មាន ខ្ញុំតែងតែគិតថាខ្លួនឯងពិតជាអន់មែនទែន ដូចជាពាក្យគេតែងតែនិយាយចឹង បើមិនទាន់មានអ្វីទេ កុំមានស្នេហាអី អ្វីដែលខ្ញុំគ្មាននោះគឺ ចិត្ដ គំនិត និងការព្យាយាម។ គិតទៅក្មេងៗពិតជាចង់ដឹងចង់លឺនូវអ្វីដែលគេហាមណាស់ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ស្គាល់ថា អ្វីទៅជាស្នេហាហើយវាមានរសជាតិបែបណា? ផ្អែមដូចទឹកឃ្មុំ?ឬល្វីងដូចថ្នាំពុល? បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានស្គាល់ហើយ លើកដំបូងនោះគឺ... ផ្អែមណាស់ រំភើបញាប់ញ័រ មិនបានប៉ុន្មានផងក៏ប្រែវិញ... ប្រែទៅជា....ធុញធប់។

            ៣៦៥ថ្ងៃមុន...

            ខ្ញុំជាបុរសជួរមុខប្រចាំសាលា ខ្ញុំមិនអួននោះទេ ស្រីៗច្រើនណាស់ដែលតាមស្រលាញ់ខ្ញុំហើយត្រូវខ្ញុំបដិសេធ... ហេតុផលនោះគឺខ្ញុំមិនចង់ស្គាល់ឡើយអារម្មណ៍ខ្លោចផ្សា ហើយរឹតតែមិនចង់ទៀតនោះគឺធ្វើបាបអ្នកណា។ តែខ្ញុំនៅតែមិនអាចគេចផុត ខ្ញុំធ្លាក់ចូលក្នុងអារម្មណ៍ស្នេហាពីពេលណាក៏មិនដឹង។ នាងជាមនុស្សស្រីម្នាក់ដែលប្លែកខុសពីនារីដទៃ គ្រាន់តែថ្ងៃជួបនាងដំបូងខ្ញុំក៏រំជើបរំជួលបាត់ទៅហើយ។ ខ្ញុំប្រើពេលយូរគួរសមទម្រាំនឹងបាននាង

            នាងនិយាយថានាងក៏ពេញចិត្ដខ្ញុំដូចគ្នា។ ៣ខែដំបូងអ្វីៗស្រស់បំព្រោងទាំងអស់ នាងមិនដែលសូម្បីរករឿងឈ្លោះជាមួយខ្ញុំ អាចថាគូស្នេហ៍ដទៃប្រៀបនឹងពួកយើងមិនបានទេ។ ទំនេរពួកយើងក៏ជួបគ្នា ពេលរវល់ក៏ប្រាប់ថារវល់។ នាងជាមនុស្សដែលយល់ពីខ្ញុំជាងគេ តែខ្ញុំបែរជាមិនយល់ពីនាងទៅវិញ ខ្ញុំតែងតែរកលេសបន្ទាប់ពី៣ខែដំបូង ខ្ញុំលែងចង់ជួបនាង ព្រោះមានអារម្មណ៍ថាធុញទ្រាន់ ខ្ញុំក៏មិនយល់ដែរថាសុខៗមិចក៏មានអារម្មណ៍បែបនេះ? ទាំងដែលគែមិនដែលរករឿងឬក៏បិទសិទ្ធខ្ញុំអ្វីនោះទេ តើអ្នកទាំងអស់គ្នាធ្លាប់ដែរទេ?សុខៗក៏ធុញគេដោយមិនដឹងរឿង។

            ខ្ញុំផ្ដើមចាកឆ្ងាយពីនាង ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។ នាងក៏បាននិយាយដែលថា​ «បង!មួយរយៈនេះបងប្លែកណាស់? បងកើតអី? មិចបានគ្មានពេលជួបនឹងអូនសោះចឹង?»​ ខ្ញុំថាអត់មានទេ គ្រាន់តែរវល់ប៉ុណ្ណោះ ហើយនាងក៏លែងសួរទៀតទៅ យើងចេះតែបន្ដបែបនេះរហូតដល់មួយខែទៀត ខ្ញុំផ្ដើមចេះសាវ៉ាពីណាមកក៏អត់ដឹង ខ្ញុំដើរលេងច្រើន ស៊ីផឹក ហើយលួចលាក់មានស្រី​ តែខ្ញុំមិនអោយនាងដឹងទេ បើទោះខ្ញុំខូចក៏ដោយ តែខ្ញុំមិនដែលខ្វាយខ្វល់ពីនាងទៀតឡើយ ហើយគ្រប់ពេលនាងតែងតែផ្ញើរសារមកខ្ញុំរឿយៗ

ព្រឹក* (បងកុំភ្លេចញ៉ាំបាយផងណា៎!)

ថ្ងៃត្រង់*(ថ្ងៃត្រង់ហើយ ញ៉ាំបាយផង!)

យប់*(កុំភ្លេចញ៉ាំបាយផង!)

            ខ្ញុំចង់តែតបថា ឈប់ទៅខ្ញុំធុញណាស់!!!! បាយព្រឹកបាយថ្ងៃបាយល្ងាច!!!​ ធុញខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំមិនតបសាររបស់នាងព្រោះចង់ចាកចេញទៅដោយមិនលា តែចិត្ដមិនដាច់ព្រោះនាងតែងតែផ្ងើរសារមកបែបនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំអាណិតនាងទើបខ្ញុំធ្វើរឿងមួយដែលខ្ញុំមិនដែលធ្វើពីមុនមកទៅលើនាង។  ថ្ងៃនោះខ្ញុំបានណាត់នាងនៅហាងកាហ្វេមួយកន្លែងដែលនាងចូលចិត្ដ ហើយខ្ញុំមិនហើបមាត់រកនាងទេ​ នាងក៏មិនហើបមាត់រកខ្ញុំដូចគ្នា ហើយខ្ញុំក៏ហុចក្រដាសមួយអោយទៅនាង ក្នុងនោះសរសេរថា៖ «ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ យើងផ្អាកទាក់ទងគ្នាសិនទៅ! ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំធុញនឹងនាងហើយ តើនាងមិនគិតថាធុញនឹងខ្ញុំដែលទេមែនទេ? ធុញខ្ញុំទៅឈប់ផ្ងើរសារមកដដែលៗបែបនេះទៀត នាងគិតថាខ្ញុំមិនចេះរកបាយស៊ីខ្លួនឯងឬក៏យ៉ាងមិច? ឈប់ទៅណា! ខ្ញុំហាត់នឹងនាងណាស់ ឈប់រំខានខ្ញុំទៀត​»

        នាងអានហើយគ្រាន់តែញញឹមដាក់ខ្ញុំហើយនាងក៏ងើបចេញហើយថែមទាំងគិតលុយថ្លៃ​កាហ្វេ​អោយខ្ញុំទៀត។ ខ្ញុំនឹកស្មានថានាងនឹងយំហើយស្រក់ទឹកភ្នែកនៅចំពោះមុខខ្ញុំ តែផ្ទុយទៅវិញនាងចាកចេញទៅដោយទឹកមុខស្មើធេងដូចសមុទ្រស្ងប់ខ្យល់ ហើយខ្ញុំបែរជាមានអារម្មណ៍ខុសឆ្គងលើនាងទៅវិញ ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្ដថា ក្រែងនេះជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់បានហេ៎? ហេតុអ្វីក៏មិនស្ងប់ចិត្ដយ៉ាងចឹង? ឬមួយក្នុងចិត្ដនៅតែមាននាង? បើមាននាងហេតុអ្វីខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយយ៉ាងចឹង? ខ្ញុំមិនយល់ពីខ្លួនឯង ហើយក៏ក្រវីក្បាលតិចៗបណ្ដេញអារម្មណ៍រវើររវាយ។

            ប៉ុន្មានថ្ងៃកន្លងផុតទៅ នាងពិតជាធ្វើតាមអ្វីដែលខ្ញុំបានប្រាប់នាងពិតមែន នាងមិនបានផ្ងើរសារមកខ្ញុំទៀតនោះទេ តែខ្ញុំបែរជាអង្គុយចាំសាររបស់នាងទៅវិញ ទាំងដែលខ្លួនជាអ្នកប្រាប់គេអោយឈប់ផ្ងើរសារមកសោះ ខ្ញុំហួសចិត្ដនឹងខ្លួនឯងមែនទែន មិនយល់ថាមូលហេតុអី ខ្ញុំក៏បិទភ្នែកសម្រួលអារម្មណ៍របស់ខ្លួនបន្តិច មួយសន្ទុះក្រោយមកក៏លាន់លឺសម្លេងសារមក ខ្ញុំស្ទុះវឹងយកទូរស័ព្ទមកមើលថាជាសាររបស់អ្នកណា ក្នុងចិត្ដរំពឹងថាជានាងអ្នកផ្ងើរមកចុះ។

            ខ្ញុំបើកទូរស័ព្ទមើលយឺតៗ ហើយវាដូចជាការរំពឹងទុកពិតមែនគឺជានាងដែលផ្ងើរសារមកខ្ញុំ តែលើកនេះគឺមិនដូចរាល់ដងទេ មិនមែនអោយហូបបាយទៀតនោះទេ វាជាអត្ថបទមួយដែលសរសេរថា៖​ «លោក! ខ្ញុំអរគុណគ្រប់យ៉ាងដែលលោកបានផ្ដល់អោយមួយរយៈពេលមុនដែលលោកស្រលាញ់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងសោះឡើយថាលោកអស់ចិត្ដនឹងខ្ញុំពីពេលណា​ ព្រោះខ្ញុំតែងតែជឿទុកចិត្ដលើលោកមិនថាលោកនិយាយអ្វីក៏ដោយ លោកតែងតែប្រាប់ថារវល់នេះរវល់នោះ ខ្ញុំតែងតែរងចាំលោក! ហេតុដែលខ្ញុំតែងតែប្រាប់លោកជារឿយៗអោយលោកញ៉ាំបាយ ក៏ព្រោះអ្វី? លោកមើលខ្លួនឯងទៅមើលថាខ្លួនឯងស្គមកំរិតណា? មកពីលោកមិនចេះស្រលាញ់ខ្លួន ទើបខ្ញុំតែងតែនៅក្បែរលោក តែលោកបែរជាមិនយល់ពីទឹកចិត្ដមួយនេះទៅវិញ? បើលោកយល់ពីខ្ញុំបន្តិចលោកនឹងដឹងថាខ្ញុំស្រលាញ់លោកកម្រិតណា ហេតុអីធ្វើទង្វើល្អៗបានតែដំបូង? មិចលោកមិនធ្វើដូចពេលដែលលោកចង់បានខ្ញុំដំបូងផងទៅ? ស្រលាញ់អោយស្មើចុងស្មើដើមវាមិនបានទេឬយ៉ាងមិច? ឬមួយប្រុសទាំងអស់សុទ្ធតែចឹង? នេះជាសារចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំចំពោះលោក ខ្ញុំមិនខឹងនឹងលោកទេ​ តែខ្ញុំស្អប់មនុស្សដូចជាលោក! ខ្ញុំស្មាលលាហើយ នេះក៏ជាលើកចុងក្រោយដែរ សង្ឃឹមថាពេលជួបគ្នាចៃដន្យ លោកនឹងប្រសើរជាងនេះ»​

            ខ្ញុំអានសាររបស់នាងហើយ ជង្គុងក៏ទល់នឹងដី ខ្ញុំពិតជាអត់បានដឹងមែនថានាងលះបង់យ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំ ក្រែងខ្ញុំមិនចង់ស្គាល់ភាពឈឺផ្សារហេ៎? ក្រែងខ្ញុំតែងតែប្រកាន់គោលការណ៍មិនធ្វើបាបអ្នកណាហី? ចុះមិចពេលនេះ? ទៅជាចឹងទៅវិញ? ខ្ញុំធ្វើបាបចិត្ដមនុស្សស្រីម្នាក់ដែលខ្ញុំតែងតែទៅលួចមើលនាងជារឿយៗ ស្រម៉ៃឃើញនាងរាល់ថ្ងៃ សុបិន្ដឃើញរាល់រាត្រី ពិបាកណាស់ទម្រាំនឹងយកនាងបានពីប្រុសដទៃ មិចក៏ខ្ញុំនឹកមិនឃើញសោះចឹង? ចោរម្សៀតណាស់។ ខ្ញុំជាមនុស្សបែបនេះពីពេលណាមក? ភាពទារុណក្នុងចិត្ដ បុកម្ដេញខ្ញុំរាល់ថ្ងៃស្ទើរតែមិនអាចទ្រាំបាន។

            ថ្ងៃដែលនាងសរសេរសារចុងក្រោយមកខ្ញុំមក មកទល់ពេលនេះខ្ញុំទឹកភ្នែករាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំមិនអាចសូម្បីខលទៅនាង គ្រប់ពេលដែលទូរស័ព្ទទៅតែងតែទទួលបាននូវពាក្យមិនអាចទាក់ទងបាន។ តែយ៉ាងណាខ្ញុំនៅតែព្យាយាម ខ្ញុំខលព្រឹកខលល្ងាចខលយប់ ទោះទទួលបានពាក្យបដិសេធពីទូរស័ព្ទក៏ដោយ។ ខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សរោគចិត្ដមួយថ្ងៃៗគិតតែពីអង្គុយចុចទូរស័ព្ទ លឺសម្លេងសារបន្តិចក៏រត់ទៅមើលដូចមនុស្សឆ្កួត ទាំងដែលជាសាររបស់ក្រុមហ៊ុនសោះ។

            ខ្ញុំអង្គុយដកដង្ហើមធំជាប្រចាំ ខ្ញុំសម្លឹងមើលខ្លួនឯងក្នុងកញ្ចក់ ឃើញទឹកមុខគួរអោយខ្ពើមរអើមរបស់ខ្លួន សក់រញ៉េររញ៉ៃរ ពុកមាត់ដោះពេញផ្ទៃមុខ តើជាមនុស្សត្រង់ណា? សត្វធាតុសុទ្ធសាធ។ ខ្ញុំយកដៃខ្ទប់មុខ ហើយងើបឈរអស់កម្ពស់ ខ្ញុំនឹកឃើញវិធីម្យ៉ាងបន្ទាប់ពីខ្ញុំនឹកដល់ពាក្យរបស់នាងចុងក្រោយ «សង្ឃឹមថាពេលជួបគ្នាចៃដន្យ លោកនឹងប្រសើរជាងនេះ​»

            ខ្ញុំយល់ថាខ្លួនឯងត្រូវធ្វើអីហើយ។ ខ្ញុំបានទៅហាងកាត់សក់ កាត់ម៉ូតសក់ដែលនាងតែងតែប្រាប់ថាស្រលាញ់ ទៅទិញខោអាវដែលនាងតែងតែប្រាប់ថានាងចូលចិត្ដមនុស្សប្រុសស្លៀកពាក់បែបនេះ ទៅទិញសៀវភៅដែលនាងថាចូលចិត្ដអាន ទៅញ៉ាំរបស់ដែលនាងថាចូលចិត្ដញ៉ាំ ទៅហាងកាហ្វេដែលនាងថាចូលចិត្ដផឹក និងចុងក្រោយគឺ ញ៉ាំបាយទៀងពេល។

            ខ្ញុំធ្វើបែបនេះជាប្រចាំវាធ្វើអោយអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំធូរស្បើយ ព្រោះដូចជាមាននាងនៅក្បែរខ្ញុំយ៉ាងចឹង។ ខ្ញុំទើបតែដឹងថាក្ដីស្រលាញ់ជ្រាលជ្រៅចំពោះមនុស្សម្នាក់វាធំធេងប៉ុណ្ណា ហើយបាត់បង់មនុស្សម្នាក់វាពិបាកធ្វើចិត្ដប៉ុណ្ណា។

            ច្រើនថ្ងៃកន្លងផុតទៅ ជិតចូលដល់ថ្ងៃដែលខ្ញុំនិងនាងធ្លាប់ស្រលាញ់គ្នា ខ្ញុំក៏ទៅហាងមួយកន្លែងដែលជាហាងរបស់មិត្តភ័ក្ដរបស់នាង ហើយខ្ញុំបានសួរនាំគេពីនាង តែនាងឆ្លើយប្រាប់ថាអ្វីក៏នាងមិនដឹងដែរពីមិត្ដស្រីចាស់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំរាងខកចិត្ដបន្ដិចតែនៅតែញញឹម។ ខ្ញុំដើរចេញពីហាងដោយមិនភ្លេចទុកសំបុត្រមួយច្បាប់ដែលរៀបរាប់ពីក្ដីនឹកចំពោះខ្ញុំទៅនាង ដល់មិត្ដរបស់នាងសម្រាប់អោយទៅនាង ព្រោះខ្ញុំគ្មានអ្វីទាក់ទងទៅនាងបាន Facebook​ ក៏នាងបិទចោលដែរ ដូច្នេះហើយមានតែវិធីនេះប៉ុណ្ណោះ។

            ឈានដល់ថ្ងៃគម្រួបខួបរបស់ខ្ញុំនិងនាងដែលធ្លាប់ស្រលាញ់គ្នា ខ្ញុំបានទៅទិញនំនៅហាងមួយកន្លែងដែលនៅឆ្ងាយពីក្រុងព្រោះខ្ញុំចង់លំហែបន្ដិច។ ខ្ញុំឈប់ឡានហើយចុះទៅទិញនំ

            «អត់ទោសអ្នកនាង? តើមាននំខេកដែលមានតម្លៃធម្មតាដែរទេ? រសជាតិសូកូឡា?»

            «សុំទោសផងលោក ហាងនៅទីនេះមិនប្រើនំដែលមានសូកូឡាទេ អធ្យាស្រ័យផងណា»

            «ចឹងមិនអីទេ!មួយណាក៏បានដែរ»

            «ចាស!សូមរងចាំបន្ដិច»

            ខ្ញុំរងចាំតាមអ្វីដែលអ្នកលក់ប្រាប់ មួយភ្លេតក្រោយមកនាងក៏យកនំមកអោយខ្ញុំ ដោយនាងបាននិយាយថានំនេះមិនគិតថ្លៃទេ ខ្ញុំសួរថាហេតុអី? នាងក៏ប្រាប់ថារីករាយថ្ងៃពិសេសរបស់លោក​ហើយនាងក៏បិទហាងបន្ទាប់ពីលក់នំនេះមកអោយខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំឈរទ្រឹងមិនយល់ថាហេតុអ្វី មិចក៏នាងដឹងថាថ្ងៃពីសេសរបស់ខ្ញុំ? ឬនាងស្គាល់ខ្ញុំ? ខ្ញុំពិតជាចង់សួរនាងណាស់ តែនាងបានបិទទ្វារហាងបាត់ទៅហើយ ខ្ញុំក៏ឡើងឡានទៅកន្លែងមួយទៀត។

            ខ្ញុំចេះតែជិះៗទៅឃើញត្រង់ណាស្អាតក៏ឈប់ត្រង់នោះតែរកមិនទាន់ឃើញ ជិះបានមួយសន្ទុះខ្ញុំឃើញកន្លែងមួយ ទីនោះពពេញដោយផ្កាស្អាតៗ ជាពិសេសនោះគឺពណ៌លឿង ជាពណ៌ដែលមនុស្សខ្ញុំស្រលាញ់ចូលចិត្ដណាមួយនំខេកដែលខ្ញុំទិញមានពណ៌លឿងទៀតផងនោះ វាពិតជាសាកសមមែនទែន។ ខ្ញុំឈប់ឡានគៀនផ្លូវហើយដើរសំដៅទៅសួនផ្កានោះ។​​ តាមផ្លូវដែលដើរចូលទៅមានរបងជាជួរៗ ហើយមានដាក់ភ្លើងរាត្រីតូចៗតាមនោះ វារ៉ូមែនទិចខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំចម្លែកចិត្ដតែមិនអាចបញ្ឈប់ដំណើរខ្លួនឯងបាន ដោយសារទីនេះបានទាក់ទាញខ្ញុំអោយឈ្លក់វវ្វែង។ ខ្ញុំឈប់ងក់ទល់មុខនឹងរោងមួយដែលមានកៅអីទោងមួយ ខ្ញុំដាក់ខ្លួនអង្គុយហើយលើកប្រអប់នំរបស់ខ្ញុំដាក់លើតុ ខ្ញុំសម្លឹងមើលទិដ្ឋភាពដ៏ស្រស់ត្រកាលមួយនេះអោយដិតក្នុងអារម្មណ៍ចូលដល់ក្រអៅបេះដូងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបិទភ្នែកបួងសួង ហើយសង្ឃឹមថាមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់នឹងវិលមករកខ្ញុំវិញព្រោះនេះជាខួប១ឆ្នាំនៃការចាប់ផ្ដើម។

            បន្ដិចក្រោយមកមាននារីម្នាក់ដើរចូលមកសួនផ្កានេះ​ ខ្ញុំនឹកស្មានថាប្រហែលជាម្ចាស់សួននេះហើយខ្ញុំរៀបអីមិនទាន់ក៏ត្រឹមគេចខ្លួនទៅពួននៅម្ខាងសិន។ គួរអោយអស់សំណើចណាស់ ខ្ញុំបែរជាទៅពួនទៅវិញមិនព្រមប្រាប់គេស្រួលបួលបើគេសួរនាំ ធ្វើដូចជាចោរចូលលួចអីយ៉ាងចឹង។ តែជ្រុលជាពួនហើយក៏ពួនតែម្ដងទៅចាំមើលថាតើនារីម្នាក់នោះធ្វើអីនៅទីនេះ។

            ក្នុងដៃរបស់នាងមានកាន់ប្រអប់មួយ ទំនងដូចជាប្រអប់នំ និងផ្កាពណ៌លឿងនោះ នាងដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះនឹងទោងហើយដាក់ប្រអប់នំរបស់នាងលើតុ ខ្ញុំមើលមុខនាងមិនឃើញសោះព្រោះនាងពាក់មួកជិត បាំងមុខរបស់នាងបាត់។ ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចស្រម៉ៃថានាងមានឥរិយាបថទន់ភ្លន់ ដៃស្រឡូន បបូរមាត់ផ្កាឈូក នាងដូចជា...... ដូចជាមនុស្សម្នាក់នោះខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំនៅអាចចំណាំនាងបានត្រង់បបូរមាត់តូចពណ៌ផ្កាឈូកមួយនោះ។

            ខ្ញុំលឺសម្លេងខ្សឹកខ្សួល...ដូចជាសម្លេងយំ។ បេះដូងរបស់ខ្ញុំស្រាប់តែលោតដុកដាក់ វាឈឺពឺតឡើងមក ខ្ញុំមិនយល់សោះថាហេតុអ្វី? នារីម្នាក់នោះក៏បាននិយាយឡើងមក

            «មកទល់ពេលនេះហើយខ្ញុំនៅតែធ្វើចិត្ដមិនបាន តើហេតុអីទៅ? ខ្ញុំនៅនឹកម្នាក់នោះទៀតហេ៎? គេអាក្រក់ណាស់ គេសមតែអង្គុយយំដូចខ្ញុំពេលនេះ មិចបានជាខ្ញុំត្រូវខូចចិត្ដនឹងមនុស្សដែលមិនអោយតម្លៃខ្ញុំ? ខ្ញុំបានបាត់បង់មនុស្សដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្រលាញ់ តែគេបានបាត់បង់មនុស្សដែលស្រលាញ់គេខ្លាំងបំផុត» ថាហើយនាងក៏បិទភ្នែកផ្លុំទានដែលដោតនឹងនំរបស់នាង នាងប្រុងនឹងចាកចេញតែដោយសារខ្ញុំមិនប្រយ័ត្នក៏រអិលជើងដួលធ្វើអោយមានសម្លេង។

            «អ្នកណា?» នាងស្រែកសួរ

            ខ្ញុំក៏ប្រាប់ថាខ្ញុំគ្មានគំនិតអាក្រក់ទេ គ្រាន់តែឃើញទីនេះស្អាតក៏ចូលមកទៅ ព្រោះមិនមានសញ្ញាហាមឃាត់អ្វីនៅទីនេះ។ ថាហើយខ្ញុំក៏ចេញមក បេះដូងខ្ញុំស្ទើរតែធ្លាក់ដល់ដីពេលដែលខ្ញុំដឹងថាជាអ្នកណាដែលឈរនៅចំពោះមុខខ្ញុំនេះ ទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំស្រាប់តែស្រក់មកប្រដេញគ្នា ខ្ញុំពិតជាមិននឹកស្មានសោះថាខ្ញុំបានជួបនាងម្ដងទៀត ខ្ញុំរំភើប!! រំភើបដូចថ្ងៃដែលខ្ញុំបានជួបនាងលើកដំបូងយ៉ាងចឹង មើលចុះនាងបែរជាស្គមជាងពីមុនទៅទៀត តើនាងនៅតែគិតពីខ្ញុំតើមែនទេ? តើរយៈពេលដែលពួកយើងបែកគ្នា នាងសុខទុក្ខយ៉ាងមិចខ្លះ? ទឹកភ្នែកខ្ញុំហូរដូចបាក់ទំនប់ ខ្ញុំខូចចិត្ដខ្លាំងណាស់ដែលខ្ញុំធ្វើអោយនាងក្លាយទៅជាបែបនេះ បេះដូងខ្ញុំដូចត្រូវគេប្របាច់នៅពេលដែលឃើញមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់ស្ថិតក្នុងសភាពបែបនេះ។ ខ្ញុំមិនបណ្ដោយយូរ ខ្ញុំក៏រត់ទៅអោបនាង ដំបូងគិតថានាងនឹងច្រានខ្ញុំចេញ នឹងជេរបន្ដិចខ្ញុំ តែខុសពីការគិតស្រលះ នាងបែរជាបណ្ដោយអោយខ្ញុំអោបនាង ធ្វើអោយខ្ញុំដឹងថា ជម្រៅចិត្ដនេះវាជ្រៅប៉ុណ្ណា។ ដំណក់ទឹកក្ដៅខណ្ឌៗដាបជាប់នឹងស្មារបស់ខ្ញុំធ្វើអោយខ្ញុំដឹងថានាងកំពុងតែយំ នាងយំចេញពីបេះដូងដ៏ឈឺចាប់របស់នាង បើគិតទៅខ្ញុំពិតជាអាក្រក់ណាស់ ហេតុអីខ្ញុំធ្វើបាបចិត្ដមនុស្សស្រីទន់ភ្លន់ម្នាក់នេះទៅកើត? ខ្ញុំអាក្រក់ណាស់ ចោរម្សៀតពិតមែន!! នាងគួរណាតែវ៉ៃខ្ញុំ ច្រានខ្ញុំ ជេរខ្ញុំ ព្រោះទង្វើខ្ញុំកន្លងមក មិនគួរអោយលើកលែងនោះទេ តែនាងបែរជាធ្វើខុសពីការគិតរបស់ខ្ញុំទៅវិញ នៅពេលនេះខ្ញុំដឹងហើយថា ក្ដីស្រលាញ់បែបណាទើបឋិតឋេរ ក្ដីស្រលាញ់បែបណាទើបមិនឈឺចាប់ មានតែការយល់ពីគ្នានោះទេ ដែលធ្វើអោយស្នេហ៍មិនប្រែទៅណា គេយល់ពីយើងហើយ យើងក៏ត្រូវរៀនយល់ពីគេដែរ មានរឿងអីត្រូវនិយាយទល់មុខគ្នា បើគេចវេសនោះនឹងឃ្លាតឆ្ងាយគ្នា។

​            «លោកមកទីនេះធ្វើអី?មិចក៏អោយខ្ញុំជួបលោកទៀត??» នាងគួកខ្នងរបស់ខ្ញុំតិចៗ ទោះខឹងស្អប់ខ្ញុំតែកាយវិការនាងនៅតែបារម្ភពីខ្ញុំដដែល ខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅពីអោបនាងហើយនិយាយពាក្យសុំទោស ខ្ញុំពិតជាដឹងខ្លួនខុសពិតមែន ខ្ញុំនឹងប៉ះប៉ូវគ្រប់យ៉ាងប្រសិនបើនាងផ្ដល់ឪកាសខ្ញុំម្ដងទៀត។ ខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលនាងត្រូវការ ទោះបីវាពិបាកប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។

            «លើកលែងអោយខ្ញុំម្ដងនេះតើបានទេ?» ខ្ញុំលែងដៃពីការអោបប្ដូរមកលុតជង្គង់ចំពោះមុខនាង ខ្ញុំពិតជាត្រូវការចម្លើយរបស់នាង តើអាចផ្ដល់អោយខ្ញុំបានទេ។

            នាងមិនឆ្លើយនឹងខ្ញុំ ត្រឹមតែយំខ្សឹកខ្សួល ឯខ្ញុំនៅតែបន្ដលុតជង្គង់ទោះមួយយប់មួយថ្ងៃក៏បានដែរអោយតែនាងព្រមផ្ដល់ឪកាសមកខ្ញុំម្ដងទៀត ក្នុងចិត្ដរបស់ខ្ញុំសង្ឃឹម១% ទោះតិចយ៉ាងនេះក្ដីក៏នេះជាសង្ឃឹម ព្រោះបើខ្ញុំជានាងខ្ញុំមិនផ្ដល់ឪកាសនោះដល់មនុស្សធន់ខ្ញុំចឹងទេ។

            នាងអង្គុយចុះជិតខ្ញុំហើយលើកដៃរបស់នាងស្ទាបលើផ្ទៃមុខខ្ញុំ នាងជូតទឹកភ្នែកដែលដាបលើថ្ពាល់អោយខ្ញុំ នាងប្រើកាយវិការថ្នមៗ ចំពោះទង្វើរបស់នាងគឺនៅដដែលទាំងអស់ នាងមិនបានផ្លាស់ប្ដូរនោះទេ។ អ្វីដែលខ្ញុំស្មានមិនដល់ នាងអោនមុខមករកខ្ញុំតិចៗ ហើយប្រថាប់បបូរមាត់ទន់ភ្លន់របស់នាងលើបបូរមាត់របស់ខ្ញុំ អារម្មណ៍រំភើបកើតមានឡើងចំពោះខ្ញុំ ទឹកភ្នែករបស់នាងហូរប៉ះនឹងថ្ពាល់របស់ខ្ញុំ ហើយនាងក៏ងើបមុខចេញបន្តិចរួចនិយាយថា

            «បងប្រែច្រើនណាស់! ដឹងទេ? ដូចជាមិនមែនបងពីមុនទេ ខ្ញុំសឹងមិនជឿនឹងភ្នែកថាបងប្រែទៅជាបែបនេះ» នាងនិយាយមករកខ្ញុំដោយសម្ដីទន់ភ្លន់បំផុត នាងញញឹមតិចៗមករកខ្ញុំ ជាស្នាម​ញញឹមដែលខ្ញុំខានឃើញជាច្រើនថ្ងៃខែមកហើយ។

            «គឺ... បើសិនអូនមិនធ្វើបែបហ្នឹង ម្លោះហើយបងមិនមានថ្ងៃនេះទេ អូនធ្វើអោយបងស្គាល់ថា អ្វីទៅដែលមានតម្លៃលើលោកនេះ ហើយគ្មានអីប្រៀបស្មើបាន កុំចាកចោលបងម្ដងទៀតអី​ វារស់ពិបាកជាងស្លាប់ទៅទៀត» ខ្ញុំអោនមុខចុះមិនហ៊ានមើលមុខនាង ខ្ញុំខ្មាស់នាងនូវទង្វើដែលខ្ញុំបានធ្វើកន្លងមកចំពោះនាង មែនហើយបើកុំតែនាងចាកចោលខ្ញុំ ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងខ្លួនថាខ្លួនឯងអាក្រក់ថ្នាក់នេះទេ។

            «បងដឹងទេ? កែវដែលបែកហើយបងចង់រើសមកផ្គុំវិញវាមិនដូចដើមទេ តែខ្ញុំនឹងផ្ដល់ឪកាសបងម្ដងនេះទៀត សូមប្រាប់បងជាលើកចុងក្រោយ កុំធ្វើអោយខ្ញុំខកចិត្ដម្ដងទៀត» នាងនិយាយហើយក៏លើកខ្ញុំអោយក្រោកឈរ នាងស្រវ៉ាអោបខ្ញុំដោយក្ដីនឹករលឹក ខ្ញុំដឹងហើយថា នាងស្រលាញ់ខ្ញុំប៉ុណ្ណា ហើយពីពេលនេះទៅខ្ញុំនឹងមិនបណ្ដោយអោយបាត់បង់ម្ដងទៀតទេ ព្រោះរបស់មួយដែលទម្រាំនឹងបានដល់ដៃវាពិបាកប៉ុណ្ណា បើបាត់ទៅងាយៗវាមិនសាកសមនឹងពេលដែលយើងចង់បានវាដំបូង។

            បច្ចុប្បន្ន...

            មកដល់ពេលនេះខ្ញុំកំពុងតែមានគ្រួសារតូចមួយយ៉ាងកក់ក្ដៅ ពួកយើងបានរស់នៅឯជាយក្រុងដែលមានសួនផ្កាដែលជាតំណាងនៃការផ្ដើមជាថ្មី ត្រូវហើយក្រោយភ្លៀងមេឃនឹងស្រលះ។ មើលពេលនេះចុះស្រលះឡើងមានសមាជិកតូចមួយទៅហើយ។ អរគុណពេលវេលាដែលធ្វើអោយខ្ញុំស្គាល់មនុស្សម្នាក់ ចូរកុំអោយមនុស្សដែលស្រលាញ់អ្នកអស់សង្ឃឹមនិងក្ដីរំពឹងលើអ្នក អ្នកគួរតែថែទាំវាអោយបានល្អទៅតាមអ្វីដែលអ្នកធ្វើបាន ព្រោះមនុស្សដែលស្រលាញ់យើងពិតប្រាកដមិនងាយរកបាននោះទេ ដូច្នេះហើយក្ដាប់វាអោយជាប់ទៅ។ ការលើកលែងការអត់អោនគឺជាមធ្យោបាយដ៏ល្អបំផុត តែវាក៏មានដែនកំណត់របស់វាដែរ។

________________________THE______END__________<3